Η πιο κάτω άσκηση αποτελεί ένα πείραμα σκέψης που μπορεί να σας βοηθήσει να δείτε τον εαυτό σας, την ηγεσία και τη διαφορετικότητα στον οργανισμό σας με διαφορετικά μάτια…
“Το τοπίο της ζωής μου αποτελείται από ποικίλα υλικά, ένα συσσωρευμένο χάος όπως συναντάς σε ορεινές περιοχές. Ξαναβλέπω τον χαρακτήρα μου, είμαι κι εγώ ένα μείγμα, αποτελούμενο από ίσα μέρη ενστίκτου και εκπαίδευσης. Εδώ και εκεί οι γρανιτένιες κορυφές του Αναπόφευκτου υψώνονται πάνω του, αλλά παντού βλέπεις τα σκουπίδια που άφησαν πίσω τους οι χιονοστιβάδες της Τυχαιότητας. Μερικές φορές ακολούθησα μια φλέβα χρυσού ή την πορεία ενός υπόγειου ποταμού. Προσπαθώ να εντοπίσω τη ζωή μου εκεί, να βρω ένα σχέδιο. …”
Βρίσκεσαι στη μέση της ιστορίας της ζωής σου και αναρωτιέσαι πού μπορεί να καταλήξει…
Το παραπάνω απόσπασμα είναι παρμένο από το λαμπρό (φανταστικό) μυθιστόρημα της Marguerite Yourcenar “Απομνημονεύματα του Αδριανού” (“Memoirs of Hadrian”). Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο ως μια μακρά αυτοβιογραφική επιστολή του ετοιμοθάνατου Ρωμαίου αυτοκράτορα προς τον 17χρονο προστατευόμενό του Μάρκο Αυρήλιο (αυτοκράτορα από το 161 έως το 180 μ.Χ.).
Το απόσπασμα μπορεί να βάλει τη φαντασία σας να δουλέψει. Είναι μια άσκηση ειλικρίνειας του Αδριανού ή τουλάχιστον η δικαιότερη δυνατή δοκιμή. Μια αναζήτηση του νοήματος της ζωής του και του νοήματος που μπορεί να είχε η ζωή του για τους άλλους – φίλους, υπαλλήλους, μέλη της Συγκλήτου, τους πολίτες της αυτοκρατορίας του. Μέχρι τη διαπίστωση ότι ορισμένα σημεία του τοπίου ήταν ασαφή, παραπλανητικά και συγκεχυμένα (όπως μπορεί να είναι ενίοτε οι αναμνήσεις).
Και όμως, μπορεί να είναι μια καλή άσκηση, ίσως ακόμη και μια άσκηση που μπορείτε να κάνετε με άλλους/άλλες – τη διοικητική σας ομάδα, τους/τις υπαλλήλους σας, τους/τις φίλους/φίλες σας.
Αν αναρωτηθείτε, τι βλέπουν οι άλλοι όταν μας κοιτάζουν; Το είδωλό μας. Και ένα βήμα παραπέρα: τι είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουν. Μερικές φορές δυσκολευόμαστε να είμαστε ειλικρινείς για τον εαυτό μας, να δείξουμε την “ψυχή” μας ή την ευπάθειά μας. Ένας παλιός αγώνας μεταξύ ταυτότητας και εικόνας. Το εσωτερικό τοπίο της ζωής μας που δημιουργήθηκε από την εμπειρία μας μπορεί να μας βοηθήσει. Οι εμπειρίες δημιουργούν ένα θεμέλιο για τη γνώση, συμπεριλαμβανομένης της αυτογνωσίας και του προβληματισμού.
Μια άσκηση: Δείτε ο ένας τον άλλον με διαφορετικά μάτια
Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε ότι κοιτάτε πίσω σας. Πώς μοιάζει το τοπίο σας; Εξετάστε το, περιγράψτε το. Από πού ξεκίνησε το ταξίδι σας και πώς φαινόταν στη διαδρομή; Έχετε επιλέξει το ευκολότερο μονοπάτι; Το διασχίσατε τρέχοντας και είδατε μόνο την άκρη του δρόμου ή χαθήκατε στις λεπτομέρειες και ακολουθήσατε όλες τις πινακίδες; Σε πόσα παράπλευρα μονοπάτια στρίψατε ή όχι; Ήταν ένας αυτοκινητόδρομος ή κάνατε πεζοπορία, αναρρίχηση, παλέψατε και ενίοτε απολαμβάνατε μια όμορφη θέα; Ήταν ορεινό όπως το τοπίο του Αδριανού, υπήρχαν έρημοι, χρειάστηκε να περάσετε μέσα από ποτάμια ή να διασχίσετε ωκεανούς;
Το καλό είναι ότι το δικό σας τοπίο, το τοπίο του/της καθενός/καθεμιάς, όπως περιγράφεται, είναι πάντα ξεχωριστό, σας έχει κάνει δυνατούς/ές και ίσως σας έχει σημαδέψει κιόλας (οι ρυτίδες στο πρόσωπό σας έχουν αποκτήσει τότε σημασία). Πείτε το τοπίο στους/στις συμπαίκτες/κτριες σας και ακούστε τις ιστορίες τους για το τοπίο. Δείτε ο ένας τον άλλον (και την διαφορετικότητα που μοιράζεστε) με διαφορετικά μάτια.
Και τώρα κάντε ένα βήμα παραπέρα, σε ένα μέλλον.
Κλείστε τα μάτια σας και κοιτάξτε το τοπίο μπροστά σας. Μοιάζει με το τοπίο πίσω σας; Πώς θα συνεχίσετε σε αυτό; Έχετε προσδοκίες, έναν σκοπό, ένα σχέδιο για να φτάσετε κάπου; Συνεχίζετε τυχαία, επειδή πιστεύετε ότι το ταξίδι σας είναι πιο σημαντικό από τον προορισμό σας; Θέλετε να περπατήσετε ένα τμήμα του δρόμου ΜΑΖΙ; Υποβάλετε την ιδέα στην ομάδα σας ή στους υπαλλήλους σας. Ρωτήστε τους για τις φανταστικές τους προσδοκίες. Πώς θα έμοιαζε αυτό το κοινό ταξίδι;
